Rozengeur en maneschijn

 

Ik heb lang gedacht of ik deze blog wel of niet zou schrijven, maar ik denk dat het wel nodig is. Veel mensen hebben het idee dat emigreren naar een andere land (bijna) alleen maar rozengeur en maneschijn is, maar helaas is niets minder waar. Uiteraard zijn er zat mooie en leuke momenten, maar er zijn ook veel tranen, veel waarom hebben we dit gedaan en een heel rouwproces om afscheid te nemen van wat je had en was en wie je nu aan het worden bent en waar je nu bent.

 

De eerste maanden van het emigreren zijn gevuld met het vinden van je weg in de papierwinkel die bij alles komt kijken, het regelen van school, huisvesting, vervoer, bankrekening, creditcards en wat nog niet meer. Daarna komt de realiteit. Die kwam bij mij nadat ik terug in Nederland was geweest. Ik was daar alleen naar de bruiloft van mijn broer en zijn Dieuwke.  Verder die week vrienden en familie bezocht. Het was raar om daar te zijn om verschillende redenen. Ik was alleen, mijn maatje was aan deze kant van de oceaan, met onze mooie meiden. Ik heb geen probleem met alleen reizen of alleen zijn, maar tijdens mijn verblijf kwam het besef voor mij dat ik niet meer thuis hoor in Nederland. Alles was heel vertrouwd, je kent de weg, de regels, de mensen, maar je maakt er geen deel meer van uit. mijn leven speelt zich nu hier af. Alles wat we in Nederland hadden was weg. Ik ben expres niet terug gegaan naar de Baak, want daar heb ik erg veel moeite mee om daar afscheid van te nemen. Het daar gaan wonen was als een warm bad. De buren lief en behulpzaam, de kids hadden direct vriendjes een leuke school op loopafstand en het huis was helemaal ons. Alles wat we hier nu missen. De meiden gaan met plezier naar school en sport, maar vriendjes zoals we dat uit Nederland kennen hebben ze hier niet en dat vinden zij heel moeilijk. We wonen in een straat waar de gemiddelde leeftijd 50+ is en dat betekend weinig tot geen jongere kinderen. De meiden hebben alleen elkaar.

 

Ik vond en vind het idee dat we onze meiden hebben meegesleept in onze droom en ze dan niet kunnen bieden wat ze graag zouden willen erg moeilijk. Helaas zitten we voor nu is dit huis vast. We kunnen geen huis kopen, omdat we niet genoeg credit historie hebben en als we ergens anders zouden willen huren moeten we wss weer een heel jaar huur in 1 keer ophoesten. Dat geld is er wel, maar dat betekend dat er weinig reserve meer over zullen zijn. Daarnaast gaat het huren van een ander huis een lieve duit meer kosten dan wat we nu betalen. We hebben daarom besloten om hier te blijven en straks als we genoeg credit hebben voor een hypotheek te gaan  en een huis te kopen.

 

De afgelopen maanden zijn voor mij een onderdeel van een rouwproces geweest, met de verschillende stadia die daarbij horen. Ik ben nu in de fase van de acceptatie gekomen en ik weet dat we er wat moois van kunnen maken. We zijn plannen aan het maken om een betere toekomst voor ons en de kinderen (alle drie) op te bouwen en ik probeer te kijken naar wat kan en wat zou kunnen zijn en niet naar wat was en wat zou kunnen zijn geweest. Ik probeer in het nu te leven met een oog op de toekomst. Positief, opgewekt, rustig  en met af en toe een traan en een glimlach om het verleden.